Hafta içleri evdeki bilgisayar sayısının teke inmesi gibi kahrolası bir gerçek var ki yalnızlığımı ve asosyalliğimi kat kat arttırıyor.Ha bir de abimin evde olması da cabası.Televizyonda izlemiyor oluşum hayati belirtilerimin tek tek kayboluyor oluşunu göstermiş bulunmakta.
Ama zaman boş , günlerim bom boş olduğu için okunmayı bekleyen 3-4 kitabımı okudum içim rahat etti.Kitapların gerçek arkadaş olduğunu bize birinci sınıftan beri söylüyorlardı ve bende baş parmağımı havaya kaldırarak onay veriyordum.İyi ki veriyormuşum.Yoksa küçükken öğretmenin bu sözüyle dalga geçen büyüyünce de kitap kurdu birisi olsam kendimden tiksinirdim.
Aslında bilgisayarın olmayışı farklı olayları da beraberinde getirdi.Beni okuyan varsa ve tek sosyal aktivitemin markete gitmek olduğunu biliyorsa bu yazdığıma şaşırabilir evet ama öyle oldu yani.Bi yerlere gidebildim.Bisiklet sürdüm bol bol.Fotoğraf çektim.Arkadaşlarımla buluştum.Evet evet bunları ben yaptım.Bilgisayar yokken boş durmadım.Zamanı değerlendirmeyi iyi başarıyorum galiba,evet.
Ve karne aldım.Ha birde belge tabi ki.Ama okulun son ve ilk günleri kadar nefret ettiğim gün yok.Pazartesi sendromlarnı bile geçebiliyorlar.Nasıl berbat bir gündü anlatamam.Toplu ayakkabılarla düğünden fırlamış ergen kızlarımı ararsınız,saçlarını düzleştiren erkekler mi ararsınız hepsi vardı.
Hele ki erkenden bitti de sağ sağlim eve dönebildim.Boş dönmedim arkadaşımda bize geldi ve uzun bi sürenin ardından (belkide bir sene olmuştur bilmiyorum) bi arkadaşımı evimde ağırladım.Odamı tanıttım.Ve isim/şehir oyununu (bilmiyorum bilen var mı) oynadık.Bir sürü şebeklik yaptık,kitaplardan konuştuk, eğlenceli günlerimden bir tanesiydi.
Ama hafta sonunun girmesiyle ve ilk pazartesi sendromsuz bir hafta sonu geçirmekle beraber monoton günlerime geri döndüm.
Tam da mutlu oluyordum diyordum ama ben kitaplarımla da mutluyum.Hala bilgisayar elime çok az geçiyor.Ve yine o az zamanların birinde bu yazı yazıyorum.Aslında zamanımı bu yazıyla yazmakla tüketmesem olurdu ama yazmayı seviyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder