Son 2 senedir kişiliğim,hareketlerim,düşüncelerim sanki bir süzgeçten geçirilmiş gibi.Yaptıklarıma şaşırıp yapacaklarıma anlam veremiyorum.Bu beden,bu düşünceler benim değilmiş gibi.Beni ben yapan şeyler gitmiş yerini sahte davranışlar,sevgiler,insanlar,duygular almış sanki.Kendimi tanıyamıyorum.Bazen aynaya bakınca sanki karşımda yabancı bir insan duruyormuş gibi oluyor.
Artık kimseyle konuşmuyorum mesela,birisine iyi davranmıyorum,biriyle tanışmak ,insanların arasına katılmak istemiyorum.
Çünkü insanlar küçükken oynadığım oyuncak bebeğim kadar sahteler.Güvenmiyorum onlara.Anlatmıyorum,dinlemiyorum,önemsemiyorum,istemiyorum,düşünmüyorum.. çünkü bunları yaparak sadece kendime zarar veriyorum.
Duygularımın alındığını hissediyorum birde.Kimseye karşı hiçbir şey hissedemiyorum.Ne kızabiliyorum,ne sevebiliyorum ne de aşık olabiliyorum.Sürekli insanları geçiştiriyorum.Ailem dışında değer verdiğim insan sayısı yok denilebilecek kadar az.Verdiğim değerlerin karşılığı gelmeyince oluyordur belki , bilmiyorum.
Ama alıştım böyle yaşamaya.Yani eskisi kadar kafamda tilki yok.Odaklanmam gereken şeyler az.Ve bu bana huzur veriyor.Kafamı dinliyorum.Kendimi dinliyorum.Etrafı sadece izliyorum.Ve böylesinin daha iyi olduğu hakkında tek bir şüphem bile yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder