Kelimelerinin her harfi kalbime kazınıyor.Fotoğrafını saatlerce izliyorum mesela.Okurken hayale ediyorum onu.Sanki onun yanındaymışım gibi gözümde canlanıyor bir anda.Sadece bir fotoğraf..Nasıl oluyor da bu kadar bağlayabiliyor beni kendine?Onu görmeden,sesini duymadan,kokusunu hissetmeden nasıl olabiliyor da bu kadar çok ve karmaşık duygular besleyebiliyorum içimde bilmiyorum.
Başlarda herkesin ona olan iltifatlarını görüp kendimce abartıyorlar diyordum fakat onu tanıdıkça,okudukça daha da bağlandım ona.Bir kaç kere konuşmaya çalıştım fakat benim ona olan duygularımı bilmeden tersledi beni.O günden sonra soğumuştum ondan fakat ne kadar içimden ona hakaret etsem de kalbimin bir yerlerinde sürekli el sallıyordu bana.
‘o’; sadece bir kez konuşmak için dünyaları verebileceğim insan.Sesini duyunca kalbimin duracağından korktuğum insan.Onu ondan daha çok tanıdığım insan.Her hangi bir yazısını okuduğumda yanaklarımın kızardığını hissettiren insan.Fotoğrafına her baktığımda gözlerimden düşen inci tanelerinin sahibi olan insan.Gözlerimi buluta çeviren insan.
Bunları bilmeden yapıyor biliyorum ama elimde olmadan da bana bunları yaptığı için kızıyorum ona.Geçenlerde okudum.Yeni birine aşık olmuş.Şu anda aşık olduğu kişinin o anki dinlediği şarkıyı dinliyorum.Okuduğumda göyaşlarıma hakim olamadım.Nasıl oluyor da kelimeleriyle beni bu kadar etkileyebiliyor.Nasıl oluyor da onu okurken sanki onun kalbini görüyorum gibi oluyorum.
Mesafelerin bana ne demek olduğunu , gökyüzünün nasıl büyük bir yuva olduğunu öğrettin.Aynı havayı soluduğumuz halde neden bu kadar uzağız birbirimize?
Acı çekiyorum anlıyor musun?Sana bu kadar bağlı iken sana dokunamamak ,yanında olamamak acı veriyor.Sanki sadece bulutlar bizi birbirimize bağlayan.Onun için sürekli bulutları izliyorum.Seni hayal ediyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder